Smużka próchno wierzbowe

Opis

W polskim krajobrazie króluje wierzba, wręcz symbolizując polskość. Rośnie u nas aż 28 gatunków tego “naszego drzewa”. Najpopularniejsze to: wierzba biała, czyli srebrzysta (w tym odmiana płacząca), wierzba krucha, iwa, zwana, rokita i wierzba wiciowa, zwana witwą. Wierzby krzewiły się wszędzie!

W podaniach ludowych wierzba była symbolem budzącego się nowego życia. Pewnie to zasługa jej żywotności. Wierzba rozkwita i zapuszcza korzenie nawet po wetknięciu oderwanego pędu w ziemię, a jeśli obeschnie, podlana odzyskuje zieloność. Choć święty Metody pisał, że wierzba symbolizuje dziewictwo, “jej kwiat zalany wodą i wypity, zabija wszystko, co pociąga do spraw seksualnych i gasi podniety tak długo, aż doszczętnie wytrzebi i uczyni bezpłodnym wszelaki zapał wiodący do prokreacji”. Do dziś święcone są palmy z kwiatami wierzbowymi w Niedzielę Palmową.

Starta na proch służyła do okadzania w czasie zarazy i choroby, ludzi i zwierząt. Czasami zapalano i okadzano dymem całe obejście, by zło się nie przypałętało.
Kadzano się też dymem z próchna przy puchlinie. Próchno z wierzby jest do dzisiejszych czasów cenionym przez pszczelarzy surowcem do podkurzania pszczół. Osobiście bardzo cenię i lubię ten gęsty i mocno mleczny dym, który w sezonie staje się mym dobrym przyjacielem. I od przygody z pszczołami w kochałam się w wierzbę jeszcze mocniej.

Brunatne próchno wierzbowe w dymie przypomina ciężkie kadzidlane sakralne zapachy.  Ona dosłownie otula i  zostaje z nami bardzo długo w pomieszczeniu.

Sposób smużenia

Koniec smużki nadpalić nad ogniem do zobaczenia żaru. Smużyć do momentu poczucia ulgi i spokoju. Próchno tli się jednostajnym ciepłym żarem, który należy kontrolować i znaleźć na nie odpowiednie miejsce. Po skończeniu kadzenia próchno gasimy pod strumieniem wody i upewniamy się, że na pewno zgasło. Pomieszczeni wietrzymy i wyganiamy z niego złości i niedobroci.